آیا هاشمی رفسنجانی از عوامل طولانی شدن جنگ با عراق بود؟

هاشمی رفسنجانی در سال ۱۳۶۷ به این نکته معترف است که با وجود تلاش دولت عراق برای پایان جنگ در سال اول آن، نظام خواستار ادامه جنگ بوده است:
دشمن از ۷ سال پیش، شاید هم ۷ سال و نیم پیش، از جنگی که به راه انداخت، پشیمان بود و تقاضای صلح می‌کرد. ۷ سال و نیم پیش التماس می‌کرد با ایران صلح کند. در تمام این مدت التماس می‌کرد با ما صلح کند. حالا که صل...ح شده است، به این آسانی از صلح دست نمی‌کشد برای این که وارد جنگ بشود.

هاشمی سپس در باره خواست جمهوری اسلامی برای ادامه جنگ از همان سال اول می‌گوید: «قصد ما سرنگون کردن رﮊیم صدام بود. به این هدف نرسیدیم. تشخیص با رهبری است. اگر رهبر تشخیص بدهد که می توان به حق رسید و مردم هم قبول کنند، می توانیم به جنگ ادامه بدهیم. و اگر رهبری تشخیص بدهند که ولو به هدف نرسیده‌ایم، جنگ را قطع کنیم، باید آن را قطع کنیم.»

به عبارت دیگر، هدف ادامه جنگ علیه عراق، از مقطعی «دفاع مقدس» نبوده است. اشغال نظامی عراق و ساقط کردن رژیم بغداد، هدفی بوده که جنگ‌طلبان جمهوری اسلامی به رهبری آیت‌الله خمینی و همراهی هاشمی رفسنجانی دنبال می‌کرده‌اند. با این توصیف، مسوولیت هاشمی رفسنجانی و نیز مسوولان ستاد تبلیغات جنگ که هزاران هزار داوطلب را به جبهه‌های جنگ می‌کشاندند، بیشتر از بقیه بوده است.